Rust of drukte rondom de feestdagen?

Na ons avontuur bij de Vietnamese familie in Vung Tau, zijn we weer verder gegaan met de projecten in Can Tho. Tijdens de weken rondom Tet waren veel projecten gesloten, dus we hadden ons uitstapje goed gepland tijdens deze rustige periode. Alle Engelse les projecten hadden een tijdelijke stop, dus ook ons Nhip Cau project (Engelse les aan gehandicapten die souvenirs maken). En in het Charity Hospital lagen geen patienten, want rond de feestdagen gingen zij naar huis en werden ze door familie verzorgd (dat zou je je in Nederland toch niet kunnen voorstellen). De weeshuizen, Pagoda en City Orphanage, waren natuurlijk nog gewoon 'open'.

De Pagoda
De afgelopen weken was het bij de Pagoda echt een gekkenhuis. De kinderen die normaal naar school gaan, waren namelijk vrij. Hierdoor bestond de groep uit 35 kinderen. Omdat de groep groter is, verblijven ze dag en nacht in dezelfde ruimte, de 'slaapzaal'. Een redelijk grote ruimte met een tegelvloer en een overkapping. Er staan een aantal grote bedden (lattenbodem en rieten matje) waar ze blijkbaar toch allemaal op liggen 's nachts. De ruimte is afgesloten met een hek en een hangslot op de deur.

Wanneer wij spelen met de kinderen zijn ze echt door het dolle heen. We wilden rustig een paar stickers uitdelen aan de kinderen, maar toen we de stickervellen tevoorschijn haalden, werden we belaagd: er werd geschreeuwd, geduwd en getrokken. We dachten rust te creeren door op onze hurken te gaan zitten, maar toen werden we letterlijk omver gelopen. Jochies van 10 begonnen te huilen als baby's wanneer ze niet kregen wat ze wilden. Als je bedenkt dat ze de hele dag op elkaars lip zitten, in de hitte en in een ruimte waar weinig te beleven is, kan je je wel voorstellen dat de kinderen zo reageren. Tussen de drukke periodes door is het wel weer heel leuk en kan je goed met ze spelen: de jongens gingen helemaal op in hun spel waarbij ze trommelden en dansten zoals hier rondom Tet gebeurt. In plaats van mooie rode kostuums met grote drakenmaskers, was een plastic deksel als masker genoeg om de feestelijke sfeer naar boven te halen. Ze vonden het bijzondergrappig toen wij mee probeerden te doen, het dansen als een draak is hier namelijk echt een mannending.

Soms als wij er waren, werden ze gewassen. Dan waren de kinderen meteen rustig en vrolijk. 1 voor 1 kwamen ze ophet kraantje af, gooiden ze hun kleren op een hoop en kregen ze een plens koud water over zich heen. Vervolgens werden ze door 1 van ons afgedroogd en kregen ze van iemand van de leiding een schoon shirtje en broekje aan. Er is echter 1 ouder gehandicapt meisje van een jaar of 16, die net te oud is om naakt in de trein te gaan staan (waar ze trouwens ook niet toe in staat is, ze kan niet goed lopen/staan). De laatste keren dat we er waren, rook zij dan ook niet zo lekker meer. We zijn bang dat zij deze hele vakantie van 2 weken niet gewassen is, vanwege ruimte- en personeelsgebrek...

Met de hygiene was het dus slecht gesteld. Sowieso zijn deze kinderen niet altijd schoon, maar nu werden de jongste kindjes wel erg aan hun lot over gelaten: op een gegeven moment was een jochie van 2 vrolijk poep aan het uitsmeren over de grond! Lekker... zeker als je bedenkt dat iedereen er op blote voeten rond loopt, gelukkig is er niemand in gaan staan!

City Orphanage
Een paar weken geleden keken we onze ogen nog uit, nu zijn we er al aan gewend hoe het er in het stadsweeshuis aan toe gaat...

De kleuters zijn druk, wild en soms ondeugend of zelfs stout. Samen spelen kunnen ze gelukkig ook heel goed, ook al moeten ze hier soms een beetje in gestimuleerd worden. Als we bij hen binnen komen om een uur of 2 komen ze net uit hun middagdutje, soms liggen ze nog wat suf op hun bedje. Zodra ze de rode tas zien, komen ze naar ons toe en gooien hem het liefst op de kop leeg op de grond. Terwijl iedereen een stuk speelgoed kiest, of eigenlijk zoveel mogelijk speelgoed tegelijk wegkaapt, stapelen wij de bedjes op en zetten we de tafeltjes en stoeltjes klaar. Aan tafel wordt hard gewerkt aan het maken van trapjes van 2 stroken papier, het tekenen en kleuren, en aan knippen en plakken. Voor sommige kinderen is het wat moeilijk om netjes op een stoel te zitten, zeker als ze ergens niet helemaal bij kunnen. Het komt dan ook regelmatig voor dat een kind zich in vietnamese zit op tafel bevindt. (Vietnamese zit houdt in: op de hurken met platte voeten, de mezen zitten zo op elk denkbaar moment, van als ze aan het werk zijn tot als ze wachten op de bus of 'staan' te roken. De vietnamese zit op een stoel is trouwens heel gewoon, dat doen de volwassen vietnamesen ook weleens als ze eten bijvoorbeeld.)

De laatste paar keren stond bij de kleuters ook de tv aan, meestal wordt er tom&jerry afgespeeld, maar van de week was het de kleine zeemeermin. Het leuke is dat de oudere jongens (13-15 jaar) ook bij de kleuters komen zitten voor de tv en dat ze ook zonder commentaar het verhaal over ariel volgden. Ook wordt er veel gevouwen, de kleuters vinden naast de trapjes ook het molentje, een bootje of hoedje erg leuk! De oudere jongens vouwen zo uit hun hoofd even een kikker of kraanvogel (leren wij ook weer wat nieuws). Het is leuk dat de oudere jongens er zijn, ze kunnen ons af en toe helpen en spreken ongeveer 3 woorden Engels, dat schept toch een band :p Wel is het gek dat ze de ene keer niet genoeg knuffels kunnen krijgen en erg aanhankelijk zijn, maar de volgende keer is het alsof ze ons niet kennen. 2 van de 3 jongens zijn broertjes en zijn kort geleden bij het weeshuis gebracht door de politie. Ze hebben nog wel ouders, maar die kunnen niet voor hen zorgen. Er was een tijdje sprake van dat de jongens opgehaald zouden worden, maar dat is nog altijd niet gebeurd, erg sneu is dat!

Een aantal kids hebben niet genoeg geduld voor het knutselen, die willen graag rennen en klieren. Een balspel wil wel eens helpen, maar soms ook niet en dan zetten we ze weleens in de hoek. Als we de kleuters mee naar buiten nemen (dit mag niet altijd en de ruimte is vaak ook afgesloten met een hangslot) vinden de kleuters het erg leuk om te spelen met springtouwen, soms vinden ze het draaien van het touw al prachtig, het springen is dan al niet eens meer nodig. Touwtje springen/draaien doen ze overigens ook wel eens binnen :p

Een van de kleuters is duidelijk een agent orange kindje, zijn gezicht is door dit ontbladeringsmiddel uit de Vietnamoorlog misvormd. Dit ziet er behoorlijk confronterend uit en ook wel een beetje eng. Hierdoor wordt dit kind door de vietnamese studenten die weleens langs komen to volunteer (kijken, koekjes en snoep uit delen, foto's maken; en eventueel na wat aandringen van ons spelen met de kinderen of helpen eten geven bij de vrouwen) bijna nooit opgetild, sommige zijn zelfs bang voor hem. Dat is natuurlijk eigenlijk heel zielig, maar het mooie is dat hij het soms ook weet te gebruiken. Soms rent hij schreeuwend op de studenten af en jaagt hen zo de stuipen op het lijf! Daarna loopt hij rustig lachend weer terug naar de andere kleuters.

Bij deze kleutergroep is 3 kwartier zo om en omdat we naast al het speelgoed ook nog vaak alle papiersnippers (van enthousiaste knippers) moeten opruimen, zijn we vaak wat laat bij de vrouwen.

Het eten geven bij de vrouwen is lang niet meer zo schokkend als de eerste paar keer. We zijn er nu aan gewend dat de vrouwen op de grond liggen als ze eten krijgen. Hoe vaker je ook ziet hoe het eten gegeven wordt, hoe beter je ook doorhebt dat dit best wel liefdevol gebeurt ook al ziet het er op het eerste gezicht helemaal niet zo uit. De nurses praten bijvoorbeeld tegen de patientjes als ze merken dat het eten geven dan beter gaat. Ook leren ze ons trucjes om het eten makkelijker te geven bij een tegenstribbelend kind. En ze zijn bijzonder dankbaar als wij ze doekjes geven om na het eten de toet van de vrouwen weer schoon te kunnen maken.

Omdat we deze week na Tet met zoveel vrijwilligers tegelijk bij city waren en dus relatief meer tijd hadden, konden we de vrouwen ook mee naar buiten nemen, een beetje aaien of kietelen. (een vrouw van 34, die eruit ziet alsof ze net baby af is, maar dan te dun en met een ouder hoofd moet altijd bijzonder hard lachen als je haar over haar buik wrijft/kietelt. Dit is een soort schaterlach maar hij is veel lager dan je zou verwachten, dit werkt zeer aanstekelijk!). De ene keer gaat het eten bij bepaalde vrouwen beter dan de andere keer, maar waar dat verschil hem nou precies in zit weten we eigenlijk niet. Els, een van de vrijwilligers, had gezorgd voor barbies voor de 2 iets mobielere vrouwen. Dat was werkelijk fantastisch! Ze waren alleen wel bang dat ze hem meteen weer in moesten leveren, dit resulteerde in schuchtere blikken naar Els.

Wat wel lastig was: laatst was er een man/jongen van de mannengroep die wat beter is dan de meeste mannen en ook weleens wat klusjes doet, bij het eten van de vrouwen. Hij ging tussen 2 vrouwen in liggen, terwijl wij ze eten gaven. Maar hij begon langzaamaan de vrouwen ook een beetje te betasten: hij aaide hun benen/armen/buik. De vrouwen zagen er niet echt uit of ze het waardeerden en dus riep ik boos khong (nee) als hij aan 'mijn vrouw' zat, maar dan boog hij zich naar de andere vrouw, die gevoerd werd door een van de nurses. Hij probeerde dan die vrouw kusjes te geven op haar mond, maar de nurse hield hem alleen tegen als hij in de weg zat voor de volgende hap. Dat was best wel vreemd om te zien.

De mannengroep bij city wordt nog al eens overgeslagen. Dit is natuurlijk heel erg zielig en we vinden het niet kunnen, maar logisch is het wel. Bij de mannen kan het namelijk echt verschrikkelijk stinken, zo erg dat je het er niet altijd 3 kwartier uit kunt houden. Daarnaast is het gewoon ook minder leuk, omdat er veel mannen zijn die niets kunnen, ze liggen dan maar een beetje op de grond en reageren nergens op. Wat doe je dan? Een bal in de hand duwen of toch maar een beetje tegen praten? Gelukkig zijn er wel een paar jongens waar je iets mee kan, over yo en het blinde jongetje hebben we al eerder verteld. Yo blijft altijd druk en aandachteisend en wil graag met de bal spelen, het blinde jochie wil graag een gitaar (we hebben een nieuwe gekocht, hij is blij!) en hij kan goed liedjes zingen: vader jacob (in het nederlands!) en happy-and-you-know-it en happy-birthday en kumbajah kent hij uit zijn hoofd. Lydia heeft laatst met een paar mannen heen en weer gelopen over de gang (soms hangen we een halve fysiotherapeut uit).

De peuters zitten in een ander gebouw op de 1e verdieping. ze zijn altijd erg blij als we komen! Soms mogen we alleen helaas niet naar binnen, wat voor enige antigevoelens tegen de verzorgers zorgde bij een aantal vrijwilligers. Waarom het dan niet mag, blijft een mysterie, Engels spreken ze hooguit maar een paar woorden en Phuong (contactpersoon) kan het ook niet altijd achterhalen. Gelukkig zijn de verhoudingen aanzienlijk verbeterd nu we met name dankzij Els en Marina de peuters mee naar buiten mogen nemen voor een half uurtje, 1 a 2 peuters per persoon. De eerste keer dat dat mocht, keken de peuters hun ogen uit, alsof er een hele nieuwe wereld voor hen open ging (dat is natuurlijk ook wel een beetje het geval, ze kwamen nooit buiten). We hebben ze op de wipwap gezet, wat eerst vrij beangstigend was, maar later toch ook wel echt heel erg leuk! Hierna is het altijd nog eventjes babyknuffeltijd!

Nhip Cau
De laatste vrijdag konden we ook weer Engelse les geven bij Nhip Cau. Het atelier was een aantal dagen gesloten geweest, maar nu was iedereen weer terug en was het tijd om de draad weer op te pakken. Wij hadden eerder al wat liedjes behandeld van een luister-cd die bij het leerboek hoorde, maar dat ging nogal moeizaam aangezien de speakers van slechte kwaliteit waren. Omdat wij het erg leuk, en leerzaam, vinden om aan het einde van de les een liedje op te zetten, wisten we wel een leuk cadeau: nieuwe boxjes! Ondanks dat deze vietnamese volwassen studenten hun huiswerk niet gedaan hadden (!), namelijk opschrijven wat ze met Tet gedaan hadden, hebben we ons cadeau toch maar gegeven. Ze waren er erg blij mee en we hebben deze les dan ook afgesloten met Hakuna Matata!

Nog een laatste wetenswaardigheid: het is hier lekker warm, 34 graden celsius. Gisteren waren we met alle vrijwilligers bij het zwembad van een hotel en we smolten letterlijk weg in de zon... vervelend nou toch.
Vandaag hebben we samen met Irene een lekkere fietstocht gemaakt en door een fruitgarden gewandeld.. Het bleek dezelfde gruitgarden als die we gezien hadden tijdens ons bezoek aan de floating market. Toch hadden we het gevoel dat dat totaal de andere kant op was, haha!
Vanavond gaan we eten bij een nieuwe local friend, die we ontmoet hadden op een funeral celebration... We waren van de week op zoek naar een huis, waar ook een film is opgenomen. Toen we daar aankwamen, zaten er allemaal mensen. onze nieuwe local friend legde ons uit dat er een funeral celebration was, maar dat we gewoon rond konden lopen. Dit deden we met een enigszins bezwaard gevoel, totdat we mot, ha,i ba, dzo! (1,2,3, proost!) op de achtergrond hoorden. Na ons rondje door het huis werden we uitgenodigd om mee te eten (op de funeral celebration) en toe aan wat zout/suikers en vocht namen we de uitnodiging aan. Tijdens het gesprek bleek dat onze local friend, haar moeder en een kennis ook niet goed wisten hoelang de persoon eigenlijk dood was... bizar.