Why the hell not?!
Blijf op de hoogte en volg LydiaenIneke
16 April 2014 | Nederland, Utrecht
Lieve fans,
Inmiddels zijn we alweer 3 dagen terug in Nederland, maar we kunnen het natuurlijk niet over ons hart verkrijgen om het resterende deel van onze reis nooit te vertellen :p
Na onze jurken en schoenen opgehaald te hebben, zijn we uit Hoi An vertrokken richting het Zuiden, strandplaatsje Nha Trang. Dit is een van de mooiste en populairste badplaatsen van Vietnam. Het strand is inderdaad prachtig en wel 6 km lang! Helaas hebben de Russen dit idyllische plaatsje ook ontdekt en gaat er nu dagelijks een directe vlucht vanuit Moskou naar Nha Trang. Het gevolg hiervan is dat je overal niet alleen Russisch hoort, maar het ook ziet. Reisbureaus, restaurantjes (menukaarten), massagesalons, etc. worden in het Russisch aangeduid, tevens werden er Russische flyers in onze handen gedrukt. Uuuhhh Sorry, waar waren we?!
Na een dagje verbranden op het gelukkig nog mooie strand zijn we met een easyrider vertrokken naar Dalat. Een easyrider is een tourguide die motor rijdt en bij wie je achterop zit. Deze gids stopte bij kleine dorpjes, mooie uitzichten, vissershaven, zijdefabriek, baksteenfabriek, paddenstoelenplantage, koffieplantage en waterval.
We namen een tour van 2 dagen, waarbij overnachtten in een homestay. Helaas hebben we de familie bij wie we verbleven helemaal niet ontmoet, omdat we dineerden en ontbeten in een easyridersrestaurant. Beetje jammer.. Gelukkig waren de gecko’s in deze homestay wel intens gelukkig, te merken aan het luidkeelse ‘Gek-kooooooo’ dat ze lieten horen.
Tijdens deze tour reisden we samen met een Iers stel, konden we meteen ons Gallisch even oefenen. Verder stonden deze 2 dagen in het teken van: ‘Why the hell not?!’, ‘Take it easy, we are easyriders’, ‘Don’t be lazy, be crazy!’ en nog meer 'Why the hell not?!' Dit schreeuwde onze tourguides ongeveer na elke zin.
Dalat, het plaatsje waar elke Vietnamees z’n huwelijksreis houdt, alias: le petit Paris, doet zijn naam eer aan. Er was een groot meer waar waterfietsen op een zwaan een populaire bezigheid was voor Vietnamese stelletjes en we moeten zeggen dat de regen die elke dag losbarstte ook wel erg romantisch was. Not.. Helaas was in april het regenseizoen begonnen. Dit betekende dat het elke ochtend droog was en dat het later op de middag keihard ging regenen. Het werd een soort spookstad met alle poncho’s die rondzwierven op straat. Ook wij deden hier aan mee, in poncho op de mountainbike verkenden we de omgeving. Af en toe trokken we een sprintje naar een schuilplaats, waar we ons ook maar meteen op een warme chocolademelk trakteerden. Die regen heeft ook zo z'n voordelen :) We zijn naar het Crazy House geweest: de architect is hier helemaal losgeslagen, het lijkt wel of je Alice in Wonderland binnen loopt. Organische vormen, een wirwar van gangen en trappen die soms over de daken liepen, dieren met roodgloeiende ogen in de slaapkamer en spiegels boven en naast het bed. Het is niet de meest rustgevende slaapplaats die je je kunt voorstellen! Hierna zijn we de Vietnamese toerist gaan uithangen. We bezochten het Bao Dai paleis, het paleis van de laatste koning. Het meest opvallende aan dit paleis was niet de jaren 30 stijl waarin het gebouwd en ingericht was, maar de fotokamer. Hier gingen de Vietnamezen in klederdracht als koning en koningin, soms met kleine prinsen en prinsesjes, op de foto. Wij grepen deze kans natuurlijk aan om ons in de koninklijke gewaden te hullen en met een heuse Vietnamese koning op de foto te gaan!
Dalat is ook de plaats waar we onze angsten hebben overwonnen. Of eigenlijk vooral Ineke, zij heeft hoogtevrees. En dan is canyoning niet de meest voor de hand liggende activiteit! In een groep met Vietnamese gidsen trotseerden wij steile rotswanden, reusachtige watervallen, angstaanjagende afgronden en onhoudbare stroomversnellingen. Dit natuurlijk wel met zwemvest, helm, een tuigje en handschoenen met extra grip. Jullie begrijpen zonder meer dat we er bijzonder sexy uit zagen. Om deze dag helemaal compleet te maken hebben we die avond met het HELE hostel, inclusief de eigenaar, karaoke gezongen. NB we waren met 5 personen, dat krijg je met het regenseizoen…
Terug naar Saigon! Gek om weer terug te keren en hier de laatste dagen door te brengen. Op zoek naar iets nieuws in deze bekende stad gingen we naar de Chinatown van Saigon, Cholon genaamd. Hier bezochten we een lege markt en daarnaast 3 godsdiensten: mooie drukbezochte pagoda’s met aardewerken versiering; de kerk waar president Diem gearresteerd is, die vol stond met allerlei motorbikes; de moskee, welke van buiten toch indrukwekkender was dan van binnen (we mochten er overigens niet in, bleek toen we al binnen stonden.. oeps).
Weer terug in de bekende binnenstad hebben we rondgelopen over de markt en kwamen we in het park weer de Deense meisjes tegen, die we kennen uit Hanoi, Cat Ba, Hoi An en Nha Trang. ’s Avonds hebben we sushi gegeten tot Lydia’s grote vreugde en daarna nog eenmaal onze nagels laten doen. Vervolgens probeerden we het Rex-hotel binnen te komen in ons kloffie, wat nog lukte ook. Maar toen we de prijzen van de koffie en thee zagen, renden we gillend weg: 159.000 VND voor een normale Vietnamese koffie (normaal varierend van 10.000 – 24.000 VND).
Onze laatste dag in Vietnam was aangebroken, sniksnik. Terwijl Lydia nog in haar bed lag, liep Ineke ’s ochtends vroeg al door het park, waar zij voor ze het wist de rumba stond te dansen met een Vietnamese dansleraar. Daarna de laatste pagode (de bron van het boeddhistisch verzet in de Amerikaanse oorlog) en het gedenkteken van de eerste monnik die zichzelf in brand stak als protest tegen het antiboeddhistische beleid van president Diem.
’s Middags gingen we naar de Fransen, die we ontmoet hadden tijdens Tet. De busreis ernaar toe in een echte stadsbus was weer een ervaring op zich. Mensen stonden binnen 2 seconden op als er een oudere binnenkwam, iets waar we in Nederland nog wel wat van kunnen leren. Verder was iedereen dik ingepakt in vesten en strakke spijkerbroeken en uiteraard met een mondkapje op, terwijl het 36 graden was en de airco niet echt werkte. De Vietnamezen presteerden het ook nog om in een volle hete bus in slaap te vallen, al dan niet staand.
’s Avonds aten we met Thuy, het meisje bij wie we sliepen tijdens Tet. Leuk om haar weer te zien! Helaas was haar Engels niet zoveel beter dan 2 maanden daarvoor, gelukkig was ons Vietnamees wel een stuk beter :p
Terug in Nederland…
Het is gek om terug te zijn, maar uiteraard heel leuk om familie en vrienden weer te spreken! Opruimend en nagenietend met Vietnamese thee zijn we begonnen aan de paaseitjes, die zeer goed bevallen maar niet kunnen tippen aan de Vietnamese keuken..
Hoewel we ons leven hier nog moeten oppakken, verlangen we al terug naar het moment dat we de volgende reisblog kunnen schrijven.
Dus trouwe lezers, bedankt voor de aandacht, hopelijk hebben jullie ervan genoten!
Tam biet.
Inmiddels zijn we alweer 3 dagen terug in Nederland, maar we kunnen het natuurlijk niet over ons hart verkrijgen om het resterende deel van onze reis nooit te vertellen :p
Na onze jurken en schoenen opgehaald te hebben, zijn we uit Hoi An vertrokken richting het Zuiden, strandplaatsje Nha Trang. Dit is een van de mooiste en populairste badplaatsen van Vietnam. Het strand is inderdaad prachtig en wel 6 km lang! Helaas hebben de Russen dit idyllische plaatsje ook ontdekt en gaat er nu dagelijks een directe vlucht vanuit Moskou naar Nha Trang. Het gevolg hiervan is dat je overal niet alleen Russisch hoort, maar het ook ziet. Reisbureaus, restaurantjes (menukaarten), massagesalons, etc. worden in het Russisch aangeduid, tevens werden er Russische flyers in onze handen gedrukt. Uuuhhh Sorry, waar waren we?!
Na een dagje verbranden op het gelukkig nog mooie strand zijn we met een easyrider vertrokken naar Dalat. Een easyrider is een tourguide die motor rijdt en bij wie je achterop zit. Deze gids stopte bij kleine dorpjes, mooie uitzichten, vissershaven, zijdefabriek, baksteenfabriek, paddenstoelenplantage, koffieplantage en waterval.
We namen een tour van 2 dagen, waarbij overnachtten in een homestay. Helaas hebben we de familie bij wie we verbleven helemaal niet ontmoet, omdat we dineerden en ontbeten in een easyridersrestaurant. Beetje jammer.. Gelukkig waren de gecko’s in deze homestay wel intens gelukkig, te merken aan het luidkeelse ‘Gek-kooooooo’ dat ze lieten horen.
Tijdens deze tour reisden we samen met een Iers stel, konden we meteen ons Gallisch even oefenen. Verder stonden deze 2 dagen in het teken van: ‘Why the hell not?!’, ‘Take it easy, we are easyriders’, ‘Don’t be lazy, be crazy!’ en nog meer 'Why the hell not?!' Dit schreeuwde onze tourguides ongeveer na elke zin.
Dalat, het plaatsje waar elke Vietnamees z’n huwelijksreis houdt, alias: le petit Paris, doet zijn naam eer aan. Er was een groot meer waar waterfietsen op een zwaan een populaire bezigheid was voor Vietnamese stelletjes en we moeten zeggen dat de regen die elke dag losbarstte ook wel erg romantisch was. Not.. Helaas was in april het regenseizoen begonnen. Dit betekende dat het elke ochtend droog was en dat het later op de middag keihard ging regenen. Het werd een soort spookstad met alle poncho’s die rondzwierven op straat. Ook wij deden hier aan mee, in poncho op de mountainbike verkenden we de omgeving. Af en toe trokken we een sprintje naar een schuilplaats, waar we ons ook maar meteen op een warme chocolademelk trakteerden. Die regen heeft ook zo z'n voordelen :) We zijn naar het Crazy House geweest: de architect is hier helemaal losgeslagen, het lijkt wel of je Alice in Wonderland binnen loopt. Organische vormen, een wirwar van gangen en trappen die soms over de daken liepen, dieren met roodgloeiende ogen in de slaapkamer en spiegels boven en naast het bed. Het is niet de meest rustgevende slaapplaats die je je kunt voorstellen! Hierna zijn we de Vietnamese toerist gaan uithangen. We bezochten het Bao Dai paleis, het paleis van de laatste koning. Het meest opvallende aan dit paleis was niet de jaren 30 stijl waarin het gebouwd en ingericht was, maar de fotokamer. Hier gingen de Vietnamezen in klederdracht als koning en koningin, soms met kleine prinsen en prinsesjes, op de foto. Wij grepen deze kans natuurlijk aan om ons in de koninklijke gewaden te hullen en met een heuse Vietnamese koning op de foto te gaan!
Dalat is ook de plaats waar we onze angsten hebben overwonnen. Of eigenlijk vooral Ineke, zij heeft hoogtevrees. En dan is canyoning niet de meest voor de hand liggende activiteit! In een groep met Vietnamese gidsen trotseerden wij steile rotswanden, reusachtige watervallen, angstaanjagende afgronden en onhoudbare stroomversnellingen. Dit natuurlijk wel met zwemvest, helm, een tuigje en handschoenen met extra grip. Jullie begrijpen zonder meer dat we er bijzonder sexy uit zagen. Om deze dag helemaal compleet te maken hebben we die avond met het HELE hostel, inclusief de eigenaar, karaoke gezongen. NB we waren met 5 personen, dat krijg je met het regenseizoen…
Terug naar Saigon! Gek om weer terug te keren en hier de laatste dagen door te brengen. Op zoek naar iets nieuws in deze bekende stad gingen we naar de Chinatown van Saigon, Cholon genaamd. Hier bezochten we een lege markt en daarnaast 3 godsdiensten: mooie drukbezochte pagoda’s met aardewerken versiering; de kerk waar president Diem gearresteerd is, die vol stond met allerlei motorbikes; de moskee, welke van buiten toch indrukwekkender was dan van binnen (we mochten er overigens niet in, bleek toen we al binnen stonden.. oeps).
Weer terug in de bekende binnenstad hebben we rondgelopen over de markt en kwamen we in het park weer de Deense meisjes tegen, die we kennen uit Hanoi, Cat Ba, Hoi An en Nha Trang. ’s Avonds hebben we sushi gegeten tot Lydia’s grote vreugde en daarna nog eenmaal onze nagels laten doen. Vervolgens probeerden we het Rex-hotel binnen te komen in ons kloffie, wat nog lukte ook. Maar toen we de prijzen van de koffie en thee zagen, renden we gillend weg: 159.000 VND voor een normale Vietnamese koffie (normaal varierend van 10.000 – 24.000 VND).
Onze laatste dag in Vietnam was aangebroken, sniksnik. Terwijl Lydia nog in haar bed lag, liep Ineke ’s ochtends vroeg al door het park, waar zij voor ze het wist de rumba stond te dansen met een Vietnamese dansleraar. Daarna de laatste pagode (de bron van het boeddhistisch verzet in de Amerikaanse oorlog) en het gedenkteken van de eerste monnik die zichzelf in brand stak als protest tegen het antiboeddhistische beleid van president Diem.
’s Middags gingen we naar de Fransen, die we ontmoet hadden tijdens Tet. De busreis ernaar toe in een echte stadsbus was weer een ervaring op zich. Mensen stonden binnen 2 seconden op als er een oudere binnenkwam, iets waar we in Nederland nog wel wat van kunnen leren. Verder was iedereen dik ingepakt in vesten en strakke spijkerbroeken en uiteraard met een mondkapje op, terwijl het 36 graden was en de airco niet echt werkte. De Vietnamezen presteerden het ook nog om in een volle hete bus in slaap te vallen, al dan niet staand.
’s Avonds aten we met Thuy, het meisje bij wie we sliepen tijdens Tet. Leuk om haar weer te zien! Helaas was haar Engels niet zoveel beter dan 2 maanden daarvoor, gelukkig was ons Vietnamees wel een stuk beter :p
Terug in Nederland…
Het is gek om terug te zijn, maar uiteraard heel leuk om familie en vrienden weer te spreken! Opruimend en nagenietend met Vietnamese thee zijn we begonnen aan de paaseitjes, die zeer goed bevallen maar niet kunnen tippen aan de Vietnamese keuken..
Hoewel we ons leven hier nog moeten oppakken, verlangen we al terug naar het moment dat we de volgende reisblog kunnen schrijven.
Dus trouwe lezers, bedankt voor de aandacht, hopelijk hebben jullie ervan genoten!
Tam biet.
-
16 April 2014 - 17:17
Anneke De Bruijn:
lieve Ineke en Lydia (ken je alleen van de foto's en de verslagen......),
Dank voor het mee mogen genieten van jullie prachtige reis! Succes met landen weer hier,
Groetjes,
Anneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
