De reis begint

Lieve lezers,

Na 6 dagen is het wel een keer tijd om iets te vertellen over onze Vietnamese avonturen aan onze trouwe fans :p

Op 7 januari zijn wij vertrokken naar Saigon. Na een luxe, maar lange vliegreis met extra wachttijd in Dubai zagen we tot ons grote vreugde het bordje Lydia en Ineke boven de menigte uitsteken. De man die dit bord vast had, leidde ons door de enorme verkeerschaos naar het hotel. Hier konden we heerlijk bijkomen in een kingsize bed na deze 'barre' tocht. De volgende ochtend kregen we een warme maaltijd als ontbijt, de kippennoedelsoep konden we nog niet aan maar naar een echte vietnamese loempia waren we toch wel heel nieuwsgierig. Om daarna een telefoon te kopen en te pinnen was nog een hele uitdaging. Hierdoor was er alleen nog maar tijd voor een klein rondje oefenen met oversteken tussen alle scooters door voordat we de bus instapten.

In Can Tho, waar we de eerste 6 weken zullen verblijven, kregen we van Phuong, onze contactpersoon van Vrijwillig Wereldwijd, een rondleiding door het vrijwilligershuis en het centrum.

Het huis: we zitten hier momenteel met 7 mensen (dus 5 anderen). De leeftijd varieert van 18 jaar tot 60+. Er zijn 2 meiden met ongeveer dezelfde leeftijd, de een gaat volgend jaar studeren en de ander is net klaar. Zij zijn hier beiden al een paar maanden en helpen ons bij het vinden van de weg en showen ons de leuke plekjes. Het huis is ruim opgezet en best luxe, de douche met koud water was echter wel even wennen. Doe dit niet 's ochtends vroeg, maar in de middag als je terug komt van een project of uitstapje. Ook viel ons op dat er weinig borden en kopjes waren, dit werd al snel verklaard: je eet ALTIJD buiten de deur, een luxe avondmaal met drinken kost je ongeveer 3 euro. Als je je best doet kan je zelfs eten voor minder dan een euro, dit is echer op een plastic stoeltje langs de grote weg.

De projecten: we zijn bij 4 projecten ingedeeld, maar hebben er pas 2 gezien.
De pagoda: hier wonen weeskinderen, voor wie gezorgd wordt door de monniken. Dit zijn vrouwen in een paars gewaad. De leeftijd van de kinderen varieert van 0 tot 10 jaar met een paar uitschieters naar boven. De bedoeling is dat de kinderen geadopteerd worden, maar de meeste blijven er lang zitten. Ze hebben geen speelgoed, maar ze hebben wel een eigen ruimte en er zijn sanitaire voorzieningen. Ze worden matig verzorgd, zo hebben er maar een paar schoenen en is de kleding vaak vies of met gaten. Zodra we binnenkomen, breekt de hel los! Alle kinderen stormen op je af en willen speelgoed uit de bekende rode metrotas (supermarkt) en willen opgetild worden, geknuffeld en zoveel mogelijk aandacht. Soms is dat overweldigend, want 5 kinderen tegelijk optillen en een ruzie tussen 2 andere kinderen bemiddelen, kan wat lastig zijn.

City orphanage, ook wel afkgekort tot City: dit project werd van tevoren al aangeduid als het heftigste project. Een belangrijk verschil met de pagode is dat er hier voornamelijk lichamelijke dan wel verstandelijke gehandicapte kinderen verblijven (in de pagoda zijn dit er 2). Daarnaast lopen hier geen monniken rond, maar is het een publieke instelling met nurses. Er zijn 4 groepen, in onderstaande volgorde bezoeken we elke groep 3 kwartier:
- kleuters: een hele drukke maar lieve groep, waardoor je ook bestormd wordt zodra je in beeld komt voor de deur waarachter ze zitten opgesloten. Ook hier is geen speelgoed aanwezig, maar nemen wij het mee. Er wordt een muziekje opgezet en er wordt gestoepkrijt, touwtje gesprongen, getekend, gebald, etc. Ook willen deze kinderen heel graag geknuffeld en opgetild worden.
- vrouwen: dit is een iets schokkender beeld. Je komt binnen in een kamer met meerdere bedden, waar 1 of 2 meisjes/jonge vrouwen in liggen. Vaak liggen ze er spastisch bij en zijn ze tot heel weinig in staat, contact maken is bijzonder moeilijk op 1 of 2 na. Ook zijn ze best vies en daarom maken we vaak hun gezicht en handen schoon na het eten geven. We moeten ze namelijk voeren, terwijl ze liggen en omdat ze zo weinig kunnen, komt het erop neer dat we een bakje rijst bij ze naar binnen lepelen.
- mannen: het eerste wat hier opvalt is de ontzettende stank, hierdoor is het zelfs moeilijk om 3 kwartier vol te maken. Een groot gedeelte van deze groep ligt op de grond. Er is 1 hyperactief joch, die de hele tijd yo roept! Dit woord gebruikt ie om aandacht te vragen, dingen aan te wijzen en voor alle andere dingen. Het blinde jongetje wordt graag geknuffeld en houdt van muziekinstrumenten, helaas was het speelgoedgitaartje stuk, gelukkig was er nog een xylofoontje.
- peuters&baby's: deze groep wordt behoorlijk goed verzorgd, het enige dat vraagtekens oproept is dat ze met een stukje laken om een enkel zijn vastgebonden aan het bed. Als je wat beter kijkt, is het toch wel te snappen, want ze kunnen bijna allemaal uit hun bedje klimmen en naar de trap lopen. Deze groep is heel erg leuk om mee te spelen. De baby's liggen in de kamer ernaast en die zijn heerlijk om te knuffelen en heen en weer te wiegen.

Bij dit project is het goed om te beseffen dat er in deze cultuur in een land met weinig geld heel anders met gehandicapten wordt omgegaan dan in Nederland. Communicatie is daarnaast erg lastig, omdat de Vietnamese verzorgers nauwelijks Engels spreken en ook niet zomaar alles besproken kan worden (ze zijn minder direct).

Vrije tijd: we hebben het heel erg naar ons zin met het ontdekken van de vietnamese keuken en allerlei exotisch fruit. De beste tentjes zien er vaak helemaal niet leuk uit met tl-buizenverlichting en lelijke tafeltjes en krukjes. Met een beetje pech is de kaart geheel Vietnamees en spreekt de bediening ook geen Engels. We proberen dan ook enkele woorden te leren, maar dit valt nog niet mee aangezien we het steeds verkeerd uitspreken en dan ineens om iets heel anders vragen, je krijgt bijvoorbeeld tandenstokers in plaats van de rekening. Van ons improvisatievermogen wordt veel geeist, zo wijzen we op andere tafels aan wat we willen eten of bellen we een van de Vietnamese 'vrijwilligersvrienden' zodat zij onze bestelling via de telefoon aan de bediende naast ons door kunnen geven.

Het leren fietsen tussen de scootertjes en enkele auto's is een kermisattractie op zich, er zijn geen regels behalve altijd doorrijden en veel toeteren. Daarnaast zijn wij voor alle scootergangers ook een afleiding in het verkeer, echt iedereen kijkt naar ons en de meesten zwaaien graag.

Vanochtend hebben we een superleuke boottocht gemaakt naar de floating market, waar fruit en groenten worden verhandeld aan winkels en restaurantjes. Om 7.00 moesten we ons melden bij de haven, je zou denken, wat vroeg, maar Vietnamezen staan tussen 5 en 6 op, 7 uur is uitslapen!! Het klinkt misschien gek, maar het ritme went al een beetje.

Zo dit was wel weer genoeg voor nu. Als je nog iets wil weten, stuur gerust een berichtje of plaats een reactie.

Ciao!

ps. wij gaan nu naar een nagelsalon voor een manicure van 80 cent, even chillen op onze vrije dag :)