Saigon, food and more..

Om even terug te komen op de vorige keer.. Het tentje waar miss Hahn ons naartoe bracht, was een vegetarisch tentje. Dit betekende tofu, tofu en nog eens tofu. Voor het eerst in Vietnam hebben we die avond niet zo heel lekker gegeten.

Inmiddels zijn we alweer anderhalve week verder en we hebben natuurlijk veel meegemaakt. Op een of andere manier hebben we het bijna te druk om te schrijven, hoewel de daadwerkelijke werkuren niet zoveel tijd in beslag nemen.

Vorig weekend hebben we een uitstapje gemaakt naar Saigon, tegenwoordig ook wel Ho Chi Minh City genoemd. Na een busreis van 3 uur op zaterdagavond was het heerlijk om weer eens een warme douche te kunnen nemen. De rest van de kamer viel helaas wat tegen. We hadden gereserveerd voor 4 personen, maar kregene een kamer voor 3. Hierin stonden een 2-persoons bed en een 1-persoons bed. Toen we gebaarden naar de jongen die ons de kamer wees dat het niet zou passen, had hij onmiddellijk een oplossing: hij rende de kamer uit en kwam met een 4e kussen terug.... Gelukkig zijn wij niet de moeilijkste mensen :p

De volgende ochtend zijn we op pad gegaan op onderzoek hoe en waar ons visum te verlengen. Dat hoef je dus helemaal niet bij een of ander officieel pand te doen, maar gewoon bij een travel agency of een hotel waar je dan een week lang je paspoort achter laat in de hoop dat je m ooit weer terug krijgt. Zoals alles in Vietnam geregeld is: geen uitgebreide touristeninformatie maar rondvragen bij local friends van de volunteers en het wordt geregeld.

Nu even serious: we hebben ook nog touristische attracties bezocht, namelijk het warmuseum en de gu chi tunnels. Indrukwekkende plaatjes van oorlogsmisdaden, zoals agent orange en gruwelijke moorden passeerden de revue. Ook de tourgide zullen we niet snel vergeten, we weten nu dat je als vrouwelijke tiger heel moeilijk een man kan vinden omdat de man dan snel dood gaat. Gelukkig zijn wij monkey en kunnen we alleen niet met een pig of een dog trouwen. Toch handig om te weten. De tunnels waren vrij krap en vermoeiend om door te komen, maar het is ons gelukt! De boobytraps waren wat minder vrolijk, er zijn veel mensen door die dingen levend gespiesd, waar ze al bloedend wachtten op de dood.

Afgelopen week was het in de pagoda erg druk en soms vies. We hebben een nieuwe ruimte achter de pagoda kunnen ontdekken waarvan we denken dat de kinderen er ook slapen. Het is een grote zaal. Wat je merkt bij de pagodakinderen is dat ze heel erg hamsteren en helemaal wild worden zodra wij er komen. Sommige kinderen zijn net losgeslagen projectielen en zijn ook maar moeilijk te corrigeren (ook door taalbarriere).

De kindergarten is nog steeds heel leuk, maar het nut van onze aanwezigheid soms nog steeds twijfelachtig. Deze mensen zijn tenslotte rijk genoeg om een English teacher in te huren, hoewel wij wel een betere uitspraak hebben dan de meeste mezen hier. We mochten deze week mee op uitje: de vraag was of we mee wilden op uitje vrijdag en of we er ook wilden ontbijten, 'leuk!' zeiden we, waarop we te horen kregen dat we er om half 7 moesten zijn.... uhhh 7 uur dan maar :p Na het ontbijt (van 7 tot 8) gingen we eindelijk in de taxi. In 1 taxi passen 13 kinderen en 4 volwassenen. Kids mochten rondrennen bij het standbeeld van Ho Chi Minh en de bloemenmarkt, waar de TETbomen en nog allerlei andere worden verkocht.

Nieuw eten:
- slang: de smaak is wel oke, maar we moesten een half uur kauwen om erdoorheen te komen en vervolgens moesten we alle botjes en graatjes uit onze mond vissen..
- jackfruit: de eerste hap is goed, maar daarna maakt de nasmaak het steeds minder lekker.
- krabpoten: best moeilijk om open te krijgen, maar wel erg lekker met een mengsel van zout en peper en limoen.
- friet met boter en suiker: onze bootjongen was het er ook mee eens dat friet met zout toch echt beter smaakt.

Naast nieuw eten natuurlijk ook nieuwe eettentjes geprobeerd. Het opvallendste hierbij was wel het tentje, waar enkele bedieners rolschaatsen!

We zijn met een aantal Vietnamese studenten op stap geweest, dit gaat heel anders dan in Nederland.
- we hadden een feest met de volunteers, dit hield in: bier drinken en daarbij eten anders word je echt te zat (2 flesjes bier zonder eten kunnen vietnamezen echt niet aan!). Toen we de uitdaging van 100% aangingen, vielen de vietnamese meisjes zowat van hun stoel!
- biljarten: een van onze hospitalstudenten wilde de rollen eens omdraaien, hij de teacher, wij de students. Dus gingen we maar biljarten. Eenmaal in de biljartzaal zorgden we weer voor een vreemde vertoning, de enige meisjes die er verder waren, telden punten. Na wat goede lessen, scoorden we eindelijk wat punten en complimenten van de teacher! Thank-you teacher!
- uitgaan om te eten en daarna wat te drinken op het dakterras van een hotel. Mooi uitzicht, leuke gesprekken en bijzonder laat thuis (22.30).

Op de planning staat: motorbike rijden, biergarten, karaoke en disco.

Alle Vietnamezen willen onze facebook al hebben ze welgeteld 1 woord gezegd (feeboek?), ze staan dan nou eenmaal al met ons op de foto. Daarnaast blijkt hun obsessie met facebook ook uit de kleding die ze dragen... (zie foto). En blijkbaar is het ook heel normaal om iemand uit het niets goodnight te wensen, zoals sommigen misschien al gezien hebben.

Vandaag een rustig dagje met het museum van can tho, veel schrijfwerk en een excursie met het pontje naar de andere kant van de mekong. Dit gedeelte van Can Tho is duidelijk veel armer, we hadden een groep bedelende kinderen achter ons aan lopen, die steeds groter werd. Duidelijk de sloppenwijken van Can Tho. De straten waren hier ook echt viezer. De worst hing tussen de was in het bananenbomenoerwoud.

Veel liefde uit Vietnam!